✨Elvira’s wekelijkse column✨

Haast geen tijd.
Wacht even voor u gaat lezen. Maak een kop thee, schenk een glas wijn in of open een biertje. Ga er even goed voor zitten. Aan uw bureau, op de bank, al zou u op de rand van uw bed willen zitten, als u maar even de tijd neemt. Uw telefoon op stil, de tv uit en de radio op zacht. Dit is even *uw* moment. Neem even diep adem. Er zit geen tijd aan vast wanneer u uitgelezen moet zijn.

Een kind loopt met haar moeder over straat. Ze zijn aan het shoppen. Mama met tassen vol nieuwe kleding en het kind met dat ene speeltje in haar hand wat ze net van mama heeft gekregen. Ze wil het bekijken. Ze wil het zien. Ze wees het aan omdat de lachende pony haar deed denken aan dat ene speeltje waar ze altijd mee speelde bij haar vriendinnetje. Maar ze wilde haar gekregen speeltje nog even bewonderen. Pas dan kon ze verder om de rest van het stadsavontuur te fantaseren. Maar mama liep drie meter verderop en met de grote passen die ze maakte, werd het gat tussen het meisje en de moeder steeds groter. Het kindje liep, rende, strompelde achter haar moeder aan en om haar bij te houden kon ze haar aandacht bij niks anders meer houden.

Dit is een van de dingen die me opviel toen ik door de stad wandelde, op weg naar huis. Ik had namelijk geen haast. En deze vrouw had dat waarschijnlijk ook niet. Die bloemkool had ook nog wel een half uurtje langer in de koelkast kunnen rusten. Maar in ons hoofd moet alles in een sneltreinvaart gebeurd zijn, zodat we ’s avonds kunnen bijkomen van onze ‘hectische dag’ vol rennen en vliegen. En dat vertik ik. Ik ren of vlieg niet. Ik wandel. Van plek naar plek en van afspraak naar afspraak. En toch…

Laatst liep ik met mijn vriend door het bos. Dagen geen vrij gehad. Drukte, tentamens, deadlines, noem maar op. Eindelijk een dag niks. En in mijn wereld is een dag niks niet niks. In mijn wereld is een dag niks veel meer waard dan een dag drukte. Waarom? Omdat het me tijd geeft. Tijd om te ademen, te denken, te kijken. Nee niet alleen kijken. Zien. Het geeft tijd om te zien. En zo liepen we door het bos. Vrij. Tijd. Tijd om te zien. Maar al gauw merkte ik dat we tijd aan het inhalen waren. We liepen hand in hand, maar met gestrekte armen. Want mijn vriend liep automatisch twee stappen voor mij uit. Hij liep, ik wandelde.

Dit is niet uit een soort onwil. Dit had niet te maken met dat hij niet wilde genieten, niet wilde zien. Dit zijn wij. Wij mensen. Wij haasten, omdat we denken dat we moeten haasten en als er geen haast is, haasten we om het feit dat we bang zijn dat er weer haast gaat komen. We willen de haast voor zijn door te haasten. Wij zijn geen probleemoplossers, wij zijn de aanstichters van een probleem en noemen onszelf helden als we ons zelf veroorzaakte probleem hebben opgelost.

Dus ga niet meteen door wanneer u uitgelezen bent. Neem even een pauze. En voortaan als u loopt, probeer te wandelen. Wanneer u kijkt, probeer te zien. En van alle handelingen die u vandaag nog moet verrichten, probeer ervan te genieten. U zult zien wat een rust het u kan brengen.

Geschreven door Elvira Bolhuis