✨Elvira’s blog✨

In de voorjaarsvakantie ben ik op wintersport geweest. Ik had al eerder een week geskied, maar dat is inmiddels alweer 2 jaar geleden.

Goedgemutst stond ik op de piste. Klaar voor de eerste afdaling. Er spookte van alles door mijn hoofd. Kan ik het nog wel? Misschien is de sneeuw wel heel anders dan 2 jaar geleden. Veel ijziger of misschien juist wel enorme papsneeuw. Ik heb andere ski’s dan toen, zullen deze minder grip geven? En hoe moest je ook al weer remmen? Straks ga ik recht naar beneden en vergeet ik hoe ik remmen moet?

En je raadt het al. In een van de eerste bochten viel ik meteen. Niet omdat de sneeuw nou zo slecht was of dat ik niet wist hoe ik moest remmen, want dat ging prima. Het lag ook niet aan de ski’s.
Ik was gewoon bang. Bang om die bocht te draaien die mij waarschijnlijk tot stilstand zou hebben gebracht. Dus ik viel.

Oké… opstaan en nog een keer proberen. Weer een bocht, weer die angst en weer vallen.

En toen wilde ik niet meer. Ik was ervan overtuigd dat dit niet mijn sport was. Dat ik dit op deze leeftijd niet meer moest proberen te leren, want alleen als je dit van jongs af aan doet kan je deze sport onder de knie krijgen.

Midden op de piste sta ik stil. Om me heen zie ik ervaren skiërs die over de piste glijden met een grote lach op hun gezicht. Ik voel hun gevoel van vrijheid. Dan hoor ik de vertrouwde stem van mijn vriend achter mij. “Het komt goed! Ga terug naar de basistechniek. Je kan het wel, en zo niet dan gaan we langzaam de piste af en nemen we bij elke bocht de techniek weer even door”. Maar vooral de woorden, “we gaan het doen” zorgde ervoor dat mijn vechtlust in me naar boven kwam.

Het gevoel van vrijheid, het gevoel van, ik heb het gedaan al is dat met vallen en opstaan. Dat gevoel wilde ik weer ervaren.

Dus stond ik op. Keek naar de piste en koos het pad waar ik langs wilde skiën. En daar ging ik! Terug naar de basistechniek en niet langer nadenken bij elke bocht wat er fout kon gaan, maar doen hoe ik het geleerd had.
Daar ging ik van de piste af, met aanmoedigende en juichende stemmen achter me.
Ik voelde de wind door mijn haren en er kwam een grote lach op mijn gezicht.

Ik denk dat de boodschap wel duidelijk is. Het was de angst die mij bijna verlamde en die ervoor zorgde dat ik bocht na bocht viel. Door die angst wilde ik bijna opgeven en stoppen met skiën. Ik was er op dat moment helemaal klaar mee.

Blij dat ik me uiteindelijk toch niet heb laten leiden door mijn angst. Dat ik niet heb geluisterd naar al die stemmetjes in mijn hoofd.
Ik zal jullie vertellen, ik heb een geweldige wintersportvakantie gehad en hoop dat ik nog vaak mijn angsten mag overwinnen.