✨Elvira’s wekelijkse column✨

Zoals jullie misschien wel hebben gezien, is er vorige week geen column online gekomen. Wij hebben namelijk vorige week afscheid moeten nemen van onze hond. Een verdrietig moment wat veel emoties met zich mee bracht.

Daarom gaat deze week mijn column over afscheid.

Één van de emoties die vorige week voorbij kwam was verdriet. Iets wat vaak bij afscheid komt kijken. Je neemt afscheid van iets wat een deel van jou is. Iets wat er altijd is geweest en waar je zo veel mooie momenten mee hebt gehad.

Daar heeft ook de tweede emotie meet te maken. Blijdschap. Het ophalen van al deze mooie momenten. Lachen om de grappige gebeurtenissen, de frustraties herinneren en vooral heel erg dankbaar zijn voor alles wat is geweest.

Ook ontkenning kan niet ontbreken. Het kan toch niet waar zijn? Misschien is dit allemaal wel een vreselijke nachtmerrie. Misschien worden we straks gewoon wakker en dan blijkt dit alles nep te zijn.

Maar helaas. Als je dan toch in ziet dat dit geen verschrikkelijke nachtmerrie is voel je de boosheid opkomen. Waarom is het leven zo? Waarom moeten wij als mensen deze pijn doorstaan. Waarom kunnen we de tijd niet gewoon terugdraaien?!

Dan komt er opluchting. De opluchting dat je je nu geen zorgen meer hoeft te maken om te verliezen. Geen angst dat hij pijn heeft en geen slapeloze nachten die we hadden, omdat we wisten dat dit moment er aan kwam.

En ondanks dat het verschrikkelijk is om mee te maken, is het ook geweldig om te zien hoe veel verschillende emoties je mag voelen. Al deze emoties bewijzen dat wij kunnen liefhebben, eindeloos kunnen genieten en geweldige momenten kunnen mee maken. En hoe moeilijk het ook is om dit kwijt te raken, het is ook vooral heel mooi dat het er ooit is geweest. En ik ben dankbaar, dankbaar dat ik mag huilen, lachen, schreeuwen en schelden, omdat ik zo veel van je hou. En dat neemt niemand mij af.